#Joanna M. Chmielewska - Sukienka z mgieł

- Wie pani, bo ja właściwie nie znam się na kawie – zdradziła konspiracyjnym tonem kobieta. – Ale kocham miejsca z klimatem. No a aromat kawy, aromat kawy jest dla wnętrza tym, czym perfumy dla kobiety.

   Piwnica pod Liliowym Kapeluszem jest niezwykłym miejscem spotkań. Panuje tam świetna atmosfera i dzieją się wyjątkowe rzeczy. W dużej mierze to zasługa właścicielki Weroniki, która włożyła wiele miłości i wysiłku w to miejsce, aby stało się ono jedyne w swoim rodzaju.

   Każdy w to miejsce przychodzi z innej przyczyny. Małomówny praktycznie wcale się nie odzywa i ciągle spędza czas ze swoim laptopem, na którym pisze książkę. Anastazja (Krysia) Karpieluk chce poznać miejsce, do którego codziennie uczęszcza jej syn. To dzięki Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem dochodzi do pewnych wniosków i chce zmienić swoje życie. Również warto wspomnieć o Ali i Mateuszu, do których los uśmiechnął się właśnie w tym miejscu.

   W książce poznajemy życie Weroniki, które nie należy do zwyczajnych. Główna bohaterka jest osobą wyjątkową, bardzo powiązaną z naturą, która w dzieciństwie cały czas spędzała czas z kotami. Zawsze wyróżniała się na tle jej rówieśników i była bardzo samotna, przez małe zainteresowanie, którą obdarzali ją rodzice.

   Magia towarzyszyła mi przy czytaniu tej powieści. Nie chciałam kończyć tej książki, z tego względu, że czyta się ją bardzo przyjemnie. Fabuła nie ma przesłania, zakończenie nie jest przewidywalne. Jest to jedna z tych książek, w której podczas czytania nie czujemy napięcia, nerwów, emocji. Przy niej można odpoczywać.

   W fabule panuje fenomenalna atmosfera. Książkę chłonie się strona za stroną. Oprócz życia Weroniki mamy również okazję poznać głębokie tajemnice Anastazji, która też nie ma łatwo. Wszystkie problemy z którymi borykają się bohaterowie, są zwyczajne i nie wyssane z palca. Z takim życiem męczy się wiele osób na całym świecie. Wnioskuję, że powieść jest przemyślaną pozycją, napisaną w świetny sposób.

   To była naprawdę magiczna książka. Pomimo swojej prostoty i tego, że mogę ją spokojnie nazwać zwykłą powieścią obyczajową - była ona niezwykła. Pani Joanna Chmielewska ma świetny styl pisania, nie zanudza, a wręcz przeciwnie - przyciąga.

★★★☆☆

~ Czasami, gdy życie za bardzo mu dopiekło, przychodziły mu do głowy różne myśli... straszne... Wcale ich nie chciał, ale one szły za nim wszędzie; do pubu, do szkoły, na dyskotekę. Próbował je wypocić na siłowni albo wybiegać w parku, ale nic z tego i... („ale niech się pani nie śmieje” - powiedział wtedy Weronice), i tylko tutaj, w Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, udawało mu się je zgubić. Trafił tu kiedyś przypadkiem, a myśli zostały na drzwiami i chyba nie chciało im się czekać, bo już nie wróciły tamtego dnia, więc gdy dopadły go znowu, chciał sprawdzić, czy to działa. 

I zadziałało.
Działało za każdym razem, dlatego tu przychodził.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu MG! :)