#Estelle Maskame - Czy wspominałam, że Cię kocham?

~ Najlepsze w deszczu jest to, że można płakać do woli, a ludzie i tak pomyślą, 
że to krople ściekają ci po twarzy.

   Sięgając po tą pozycję, nie spodziewałam się fajerwerków, jednorożców i tęcz. Wiedziałam mniej więcej jaki jest zarys fabuły i szczerze mówiąc miałam rację, ponieważ według mnie książka jest takim typowym fanfiction z Wattpada. A że ja bardzo lubię czytać ff, stwierdziłam, czemu nie? Może historia wyda się ciekawa.

   Szesnastoletnia Eden przyjeżdża do Los Angeles na zaproszenie ojca, z którym od dłuższego czasu nie utrzymywała kontaktu, ponieważ jej rodzice się rozwiedli. Na miejscu okazuje się, że jej tata ma nową żonę, a Eden trzech przybranych braci, którzy są starsi niż myślała. Najstarszy - siedemnastoletni Tyler jest buntownikiem, który sprawia najwięcej problemów w domu. Skrywa wiele tajemnic, których główna bohaterka będzie starała się dowiedzieć.

   Niestety zraziła mnie trochę oklepana struktura bohaterów. Spokojna, grzeczna dziewczyna z kompleksami i tajemniczy, buntowniczy i wredny chłopak. Wydaje mi się, że to już pojawiło się w kilku książkach i dodatkowo w wielu opowiadaniach, które miałam możliwość przeczytać. Nic nowego co wbiłoby czytelnika w fotel, a dodatkowo między tą dwójką rodzi się uczucie. Bo jakby inaczej.

   Wielkim plusem jest to, że fabuła opiera się na tym, że Eden i Tyler są przyrodnim rodzeństwem, a stwarza się między nimi nić porozumienia, która prowadzi do głębszego (zakazanego) uczucia. Faktycznie, to jest ciekawy wątek, ale nie rozumiem dlaczego są przybranym rodzeństwem skoro nie mają żadnego wspólnego rodzica? Wydaje mi się, że nie łączą ich żadne więzy krwi, chyba że autorka celowo nas zmyliła, aby wyjaśnić to w kolejnych częściach.

   Styl Estelle Maskame jest naprawdę genialny. Pomimo jej młodego wieku, trzeba przyznać że ma talent i czytając tą niewybitną książkę, ma ochotę się ją dalej kontynuować, nie tylko z ciekawości jak to wszystko się skończy, ale w znacznej mierze z tego powodu, że autorka swoim stylem pisania wciąga w tą fabułę.

   Jeśli chodzi o mnie: bardzo lubię czytać nawet te oklepane opowiadania dla zbicia czasu i z samej ciekawości. Czasem miło jest spędzić czas przy takiej książce, która nic nie wniesie do naszego życia i o której możemy szybko zapomnieć.

   Zakończenie całej powieści wydaje się kontrowersyjne, inni się ucieszą, a drudzy będą temu przeciwni. Ja poniekąd domyślałam się, że może coś takiego się stać, ale jednak mnie to satysfakcjonuje. Bardzo polubiłam postać Deana i wielka szkoda, że tak mało go było w tej części. Co do głównej bohaterki - momentami bardzo działała mi na nerwy, ale trzeba jej to wybaczyć, ponieważ czasem mając szesnaście lat, nie można być zbyt rozważnym.

   Książka pomimo tego, że ma oklepaną fabułę jest przyjemna w czytaniu. Spędziłam z nią dwa dni i bardzo szybko ją skończyłam. Gdyby nie to, że przede mną jeszcze dwie kolejne części to zapewne szybko bym o niej zapomniała, ale mimo wszystko jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy Eden i Tylera.

★★☆☆☆

~ Pragnę ciszy, żeby przyjrzeć mu się dokładniej, dostrzec wszystkie jego wady i zalety. Chcę spojrzeć mu w twarz i pochwycić jego spojrzenie, chcę się uśmiechnąć i pragnę, by odpowiedział tym samym. Chcę widzieć, jak zaciska szczęki i myśli, pragnę, by zaufał mi na tyle, żeby powiedzieć, co chodzi mu po głowie. Chcę spojrzeć na świat jego oczami, tak bym mogła go zrozumieć i zaakceptować.

-

Książka należy do trylogii "DIMILY":
Czy wspominałam, że Cię kocham? | Czy wspominałem, że Cię potrzebuję? |
Czy wspominałam, że na Tobą tęsknię?