#Elle Kennedy - Układ

— Tak z czystej ciekawości — mówi — rano po przebudzeniu podziwiasz siebie w lustrze przez godzinę czy dwie?

— Dwie — odpowiadam wesoło.

— Przybijasz ze sobą piątki?

— Oczywiście, że nie — uśmiecham się ironicznie. — Całuję oba bicepsy, a potem wznoszę wzrok ku sufitowi i dziękuję temu na górze za stworzenie tak idealnego męskiego osobnika.

   Garret Graham od zawsze marzył o zawodowej karierze w hokeju, i gdy jego średnia ocen przez jeden test, którego nie zaliczył gwałtownie spada, musi zacząć działać. Postanawia pomóc Hannah - dziewczynie, która napisała ten sam test co on, ale na piątkę - wzbudzić zazdrość w pewnym chłopaku, za którym brunetka szczerze szaleje, w zamian za pomoc i udzielenie korepetycji. Zawierają układ, a niedługo po nim dochodzi między nimi do pocałunku, który nieodwracalnie zmienia bieg wydarzeń.

   Cóż, książka zapowiadała się na typową i schematyczną z gatunku New Adult i taka też była. Mimo, że słyszałam o niej naprawdę dużo pozytywnych opinii, to z jednej strony rozumiem dlaczego ludziom ta pozycja się podoba, ale z drugiej nie za bardzo. Faktycznie - historia ma swój potencjał. "Układ" który zawierają główni bohaterowie jest ciekawym aspektem wykorzystanym przez autorkę, która widać, że miała pomysł na całą historię, ale całość nie wywarła na mnie aż tak wielkiego wrażenia jak się spodziewałam.

   Rozdziały zostały podzielone na dwie perspektywy - Garreta i Hannah. Główna bohaterka, chociaż z zewnątrz wydaje się naprawdę silną, pogodną i wesołą dziewczyną, w głębi duszy (jak to ona uważa) - jest zepsuta. W jej przeszłości stało się coś strasznego, z czym Hannah teoretycznie się pogodziła, ale odbija się to na jej w związkach z chłopakami. U Garreta jest tak samo. Oboje dręczy przeszłość, która chcąc nie chcąc ich prześladuje.

   Dochodzi między nimi do romansu, który był naprawdę intrygujący. Wydało mi się to bardzo naturalne i autentyczne. Podobała mi się zwyczajność (jakkolwiek to brzmi) Hannah, która nie starała się nikogo udawać, tylko była sobą. Momenty kiedy sprzeczali się o utwory One Direction albo kiedy oglądali razem odcinki Breaking Bad były urocze. Te dwa fragmenty szczególnie zapadły mi w pamięci, ponieważ a) lubię ten zespół, b) planuję oglądać BB, więc tym bardziej byłam na tak.

   Zawiodłam się na użyciu stereotypu (spokojna dziewczyna + bad boy = związek) i potraktowaniu postaci Garreta bardzo schematycznie jak na powieści młodzieżowe. Wiem, że dużo dziewczyn/kobiet uwielbia niegrzecznych chłopców w powieściach gdzie pojawiają się romanse, ale mi ten zarys się już wystarczająco przejadł. Na dodatek playboy, który zmienia dziewczyny jak rękawiczki, i który poznaje cudowną, miłą i spokojną dziewczynę, dzięki której dokonuje metamorfozy w chłopaka przytulnego i spokojnego? Nie, nie, nie.. widziałam to już zbyt wiele razy.

   Autorka chciała wywołać jakiś dramat, coś dzięki czemu nie będziemy mogli przestać czytać, coś co wzbudzi efekt 'wow'. Ja to rozumiem, bo uwielbiam takie momenty.. coś co wbija mnie w fotel, a mój mózg nie może przetrawić wydarzeń.. ale według mnie to się nie udało. Kiedy dochodzi do TEGO MOMENTU, późniejsze wydarzenia stały się dla mnie absurdalne. Było to dla mnie wręcz komiczne, chociaż pewnie u wielu osób wywołało łzy wzruszenia. Dlaczego tak uważam? Skoro związek opiera się na wzajemnym zaufaniu i działaniu razem w kryzysowych sytuacjach, to chyba tak powinno zostać. Nawet wtedy kiedy pojawia się duża przeszkoda, nie do przekroczenia.

   Zakończenie całej historii było typowe, przewidywalne, a zwrot akcji, który zastosowała Elle Kennedy przynajmniej dla mnie nie miał najmniejszego sensu. Mogła wywołać jakiś inny, ciekawszy i bardziej nieprzewidywalny dramat, ale nie coś takiego. Punkt dla Garreta, minus dla Hannah, która z biegiem akcji wywoływała u mnie w myślach wielki alarm za lekkomyślność.

   Akcja całej historii mimo wszystko była w porządku. Książkę czyta się ekspresowo, a ja wyjątkowo szybko przez nią przebrnęłam. Może nie mam o niej zbyt pochlebnego zdania, ale koniec końców styl pisania Elle Kennedy jest przystępny i prosty, co potwierdza tylko moim słowom, że przez tą powieść się przelatuje w mgnieniu oka.

   Dla mnie Układ był bardzo stereotypowy i nudny. Zainteresowali mnie bohaterowie drugoplanowi i z tego co widziałam, mają swoją historię w kolejnych częściach Off-Campus. Po tej części spodziewałam się czegoś lepszego, ale niestety tego nie dostałam. Liczę na to, że może autorka mnie jeszcze zaskoczy.. kto wie, nie warto tracić nadziei. Fanom gatunku New Adult, którzy czytają dużo podobnych powieści - serdecznie polecam.

★★☆☆☆

~ ...ale jeśli już raz człowiek zawiódł się na osobie, do której powinno się mieć największe zaufanie w życiu, to niespecjalnie spieszy się z rozdawaniem jakiejkolwiek amunicji na siebie.