#Andrea Portes - Jak najdalej stąd

~ To wszystkie moje tęsknoty i życzenia, i wiem w głębi serca, 
że te beznadziejne marzenia nigdy się nie spełnią.

   Głowna bohaterka - Luli, która ma trzynaście lat nie może zaakceptować swojego teraźniejszego życia. Dziewczynka z pewnością nie ma lekko. Jej rodzice to alkoholicy, którzy nie są sobie wierni. Oprócz zdrady, którą regularnie dokonuje jej matka, ciągle powstają domowe awantury. Pewnego dnia Luli postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Wraz ze swoim pistoletem postanawia uciec autostopem do Las Vegas. Bohaterka nie zdaję sobie sprawy z tego, że będzie musiała zmierzyć się ze światem dużo okrutniejszym niż ten, od którego ucieka.

   Książka porusza trudną tematykę - młoda dziewczyna uciekająca z domu, problemy z którymi stykają się ludzie w teraźniejszości. Czytając tę książkę dobrze wiedziałam z czym będę miała do czynienia. Luli jest zdecydowanie zbyt młodą dziewczyną aby zrozumieć fakt, iż podjęcie takiej szalonej decyzji wiążę się czasem ze strasznymi konsekwencjami.

   Bohaterka uważa, że jej życie jest złe i głęboko wierzy, że to jej najlepsza decyzja i nie waha się ani nie zastanawia, że może źle zrobiła uciekając z domu. Dopiero późniejsze wydarzenia pokazują jej jakie jest życie. Nie łatwo jest żyć w tak młodym wieku z dala od domu pośród złodziei, alkoholików i prostytutek.

   Powieść z pewnością jest warta uwagi. Czyta się ją lekko, szybko i przyjemnie. Książka jest krótka, więc bardzo szybko zapoznałam się z nią. Dalsze wydarzenia i to jak autorka obróciła niektóre momenty do góry nogami, bardzo mnie zdziwiły. Od początku miałam wyrobione zdanie do pewnych osób w tej historii (a szczególnie do jednej), a potem okazało się, że chyba oceniłam te postacie po pozorach, ponieważ okazały się zupełnym przeciwieństwem moich wyobrażeń. Muszę szczerze przyznać, że podziwiam główną bohaterkę za jej odwagę. Książka podobała mi się również pod tym względem, iż życie Luli było bardzo dobrze przedstawione. Jej dom, rodzina i to z czym się zmagała można było odczuć na każdej stronie. Jest to bardzo dobra pozycja na jeden wieczór przy gorącej herbacie.

★★★☆☆

~ Do zobaczenia w 2090 roku. Do zobaczenia w 2090, kiedy latające samochody będą mijały mnie z gwizdem, a stąd do Chin można będzie dostać się w mgnieniu oka. Do zobaczenia w 3060, kiedy ludzie będą z metalu i latające samochody nie będą w ogóle potrzebne, i będzie się szukało wzmianek o przemocy tylko w książkach historycznych. Do zobaczenia w 4070, kiedy znad czerwonego krateru na horyzoncie będzie unosił się dym i będzie goręcej niż w Meksyku, kurz i pył będą wszędzie i tylko garstka padlinożerców grzebiąca po wysypiskach utrzyma się przy życiu. I później, i później, aż księżyc ustąpi, a słońce zabije samo siebie, a gwiazdy spadną z nieba. Przypuszczam, że wtedy cię zobaczę.

Dziękuję Wydawnictwu HarperCollins za egzemplarz do recenzji!