#Paul Kalanithi - Jeszcze jeden oddech

~ Choć życie i tożsamość pacjentów były w naszych rękach, ostatecznie zawsze wygrywa śmierć. Możesz być doskonały w tym, co robisz. Co z tego, skoro świat taki nie jest? Sekret leży w tym, by – mając świadomość, że gra jest ustawiona, a porażka to kwestia czasu, bo w końcu musi powinąć ci się noga – walczyć bezkompromisowo o życie pacjenta. Nie da się osiągnąć absolutnej perfekcji, ale warto wierzyć, że człowiek nieustannie się do niej zbliża.

   Paul Kalanithi był jednym z najzdolniejszych amerykańskich lekarzy. W wieku 36 lat, po dziesięcioletniej pracy jako neurochirurg i pod koniec wyczerpującej rezydentury, w momencie kiedy zaczęły interesować się nim najważniejsze instytuty badawcze i prestiżowe kliniki, usłyszał diagnozę: IV stadium raka płuc.

   W jednej chwili Paul zmienia się z lekarza ratującego życie, w pacjenta walczącego z chorobą. I zaczyna pisać, wytrwale, strona po stronie, nie zważając na trudności, które przynosi postępująca choroba. Co sprawia, że warto żyć w obliczu zbliżającej się śmierci? Co robić, gdy nie wiadomo, ile pozostało nam czasu?

   "Jeszcze jeden oddech" to coś więcej niż książka o neurochirurgu, który stanął przed obliczem śmierci. Dostajemy w niej dawkę życia Paula, który postanowił przemierzyć z nami jego historię, począwszy od dzieciństwa, aż do kresu życia. Wybitny człowiek, który mając przed sobą jeszcze wiele życiowych planów, w jednym momencie musiał pogodzić się z faktem, że nadchodzi jego koniec.

   Jest coś, co szczególnie zapadło mi w pamięci, po przeczytaniu tej powieści. Ludzie bardzo często zapominają o swoich bliskich, odkładają swoje plany na przyszłość, a sami walczą o jeszcze wyższe stanowiska, o jeszcze więcej pieniędzy. W tej książce było tak samo. W jednej chwili było wszystko o czym można byłoby tylko pomarzyć, a chwilę później pustka i świadomość, że to koniec.

   Paul pokazuje w bardzo piękny i mądry sposób jak poradzić sobie ze swoim życiem, w czasie choroby. Lekarz zmagał się z tym, jakie decyzje podjąć i jak wykorzystać swój ostatni czas. Czy dalej pomagać pacjentom? A może zacząć pisać książkę? Literatura była równie ważna w jego życiu. Koniec końców wykorzystał swoje życie w pełni. Wrócił do pracy, pisał tą powieść i czekał na narodziny jego córki.

   Nieważne jest "jak długo będziemy żyć", ale "jak będziemy żyć". Autor książki w dojrzały sposób spotkał się twarzą w twarz ze śmiercią. Nie załamał się, nie poddał. Podniósł głowę wysoko do góry i stawił czoła najgorszemu. Od początku mamy świadomość, że Paul zmarł, ale czy tak naprawdę przegrał walkę z rakiem? Czy można nazwać go przegranym? Nie sądzę. Jego książkę dokończyła żona opisując ostatnie dni życia męża.

   Ta pozycja zapada na długo w pamięci, zmienia myślenie, każe się zatrzymać i przemyśleć swoje życie, czy właśnie ma ono wyglądać tak, a nie inaczej. Po przeczytaniu tej książki mamy świadomość, że w każdej chwili możemy wszystko stracić, albo że może zabraknąć nam czasu na wiele spraw, które zostawiliśmy "na później". Nie warto tak myśleć, należy działać teraz, póki mamy możliwość.

   To absolutny debiut, który porusza dogłębnie i niesie za sobą spokój, nadzieję i rozwagę. Nie da się przejść obok tej historii obojętnie, uważam wręcz, że każdy powinien poznać życie Paula. To fenomenalna pozycja o walce, pogodzeniu się ze śmiercią i wykorzystaniu swojego życia w pełni możliwości.

★★★★★

~ Tamtego ranka podjąłem decyzję: zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby wrócić na salę operacyjną. Dlaczego? Ponieważ mogłem. Ponieważ byłem chirurgiem. Ponieważ musiałem nauczyć się żyć w inny sposób – widząc w śmierci wspaniałego wędrowca, który pewnego dnia do mnie zawita, ale pamiętając przy tym, że do póki nie umarłem, żyję – nawet jeśli już umieram.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Literackie! :)