#Agnieszka Tomczyszyn - EZOTERO. Córka wiatru

~ Najgorsza kara, jaką możemy otrzymać, to ta, którą wymierzymy sobie sami.

   Jak jednym słowem mogę nazwać tą książkę? Hmm, chyba nie mogę. Mam wrażenie, że ta powieść jest dosłownie o wszystkim. Fabuła była rozdzielona na wiele wątków, ale muszę przyznać, że to nie zaburzyło zbytnio rytmu całego Ezotero. Wręcz przeciwnie, akcja była ciekawsza i większość rzeczy zdecydowanie - nieprzewidywalna.

   Muszę nadmienić kilka sugestii na temat głównej bohaterki, Latte. Samo jej imię sprawiło, że miałam ochotę się śmiać. Dodatkowo jej przyjaciel mówił na nią Cappuccino, co było komiczne. Na początku książki nie rozumiałam zbytnio co się dzieje, jednak szybko załapałam klimat. Latte przez te kilka/kilkanaście lat zmieniła się diametralnie. Nie piszę tutaj o zamianie takiej zwykłej, bo każdy człowiek się zmienia i bohaterowie w książkach też. Mówię o totalnej metamorfozie w jej charakterze, coś w podobieństwie Julii z serii 'Dotyk Julii.'

   Inni bohaterowie też były to osoby, które dało się polubić. Miałam swoich faworytów jeśli chodzi o miłość damsko-męską, ale niestety nie wyszło i byłam bardzo zawiedziona. Nie umiem tej książki jednoznacznie przypisać do konkretnej kategorii. Według mnie jest to powieść typowo obyczajowa z wątkami fantasy, kryminału i romansu. Wszystkie te kategorie pełnią ważną rolę w tej powieści i każda jakąś jedną konkretną i ważną funkcję.

   Co mnie totalnie zaskoczyło? Przebieg akcji i zakończenie książki. To drugie było po prostu jednym, wielkim, największym szokiem. Nie przeszło mi to nawet przez myśl. Cała fabuła i świat który stworzyła pani Tomczyszyn nie jest przewidywalny. A ja nawet nie wiem jak mam przekazać wam to co czuję odnośnie końcówki książki. Chyba jestem trochę rozbita.

   Ogółem całość mi się spodobała, jednak mam pewne wątpliwości odnośnie szybkiego tempa fabuły. Książkę czytało mi się bardzo szybko, ponieważ skończyłam ją w dwa wieczory. Jest ona bardzo interesującą pozycją do zapoznania się, chociaż przeczuwam, że nie każdemu może się spodobać. Według mnie warto ją przeczytać jeśli macie ochotę na lekką (i nieprzewidywalną!) książkę, którą się ekspresowo przeczyta, ponieważ czcionka jest idealna i całość bardzo wygodnie mi się czytało. Muszę też wspomnieć o okładce - robi wrażenie.

★★★☆☆

~ Płacz u człowieka spowodowany jest żalem nad samym sobą i niczym innym. Nawet jeśli umiera ktoś nam bliski, płaczemy nie na myśl o tym, że nie będzie już dłużej mógł cieszyć się życiem, ale dlatego, że to my nie będziemy się mogli do niego przytulić i przed nim wygadać.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu MG! :)