#Brandon Sanderson - Alcatraz kontra bibliotekarze. Piasek Raszida [przedpremierowo]

~ Jeśli jesteście choć trochę tacy jak ja - mądrzy, rozsmakowani w kozim serze i diabelnie przystojni - to z pewnością przeczytaliście wiele książek.

   Alcatraz Smedry nie wydaje się przeznaczony do niczego poza katastrofami. Na swoje trzynaste urodziny otrzymuję paczkę ze spadkiem po nieżyjących rodzicach - a w niej zwykły woreczek ze zwykłym piaskiem. Prezent zostaje jednak natychmiast skradziony. To uruchamia lawinę zdarzeń, które uświadamiają Alcatrazowi, że jego rodzina jest częścią grupy walczącej przeciwko Bibliotekarzom - tajnej, niebezpiecznej i złowrogiej organizacji, która rządzi światem.

   Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Brandona Sandersona o którym, trzeba przyznać, słyszy się dosyć sporo w książkowej sferze. Gdy miałam możliwość przeczytania książki, która wychodzi spod jego pióra, nie zawahałam się ani przez chwilę i ogromnie się z tego cieszę. Po tym jak przeczytałam pierwszy raz zarys fabuły, liczyłam na lekką, przyjemną czytelniczą przygodę - i muszę przyznać, że taka była. Ale nie tak do końca..

   Ta pozycja to po prostu uniwersum humoru, ironii i sarkazmu. Autor (który jednocześnie jest narratorem) sprawił, że od pierwszej strony, do ostatniej uśmiech gościł na moich ustach non stop. Nie mam pojęcia jak on tego dokonał, sama do tej pory jestem w dziwnym otumanieniu, jak można tak genialnie napisać książkę.

   Główny bohater - Alcatraz, który (naprawdę i dosłownie!) cokolwiek dotknie to psuje, próbuje od początku wmówić nam - czytelnikom - jakim jest wielkim tchórzem, jaki jest nierozsądny, samolubny i godny pogardy. W książce narrator, którym jest Smedry zwraca się bezpośrednio do nas. Analizuje z nami poszczególne rozdziały rzucając różnymi uwagami, sarkazmem i ironią, o której już wspomniałam.

   Przyznaję, że na początku ciężko było mi zrozumieć ten świat i terminy, którymi posługiwali się bohaterowie, jednak z rozdziału na rozdział, czerpałam z tej powieści coraz większą przyjemność. Postacie pierwszoplanowe, jak i drugoplanowe są świetne. Zostali bardzo dobrze wykreowani, a ich osobowość sprawiła, że mogłam ich polubić, a co najważniejsze, martwić się o ich los.

   Wiecie czego się jeszcze dowiedziałam? To dlaczego autorzy piszą książki. Nie żartuję. Robią to tylko dlatego, aby nas torturować. Aby wam to udowodnić, przytoczę cytat prosto z tej książeczki 'Autorzy piszą książki z jednego i tylko jednego powodu: lubimy torturować ludzi. (...) Brać pisarska odkryła, że opowiadanie historii to jeszcze silniejszy - i bardziej satysfakcjonujący - sposób na wywołanie udręki u innych. Piszemy historię. Dzięki temu zupełnie legalną metodą robimy czytelnikom najróżniejsze wredne i straszne rzeczy'. Przyznam, że Sanderson trafił w dziesiątkę.

   Książka na pierwszy rzut oka wydaje się dziecinna i nie zaprzeczam, że taka właśnie jest. Jednak autor wyraźnie podkreśla, że można zapoznać się z nią w każdym wieku i zgadzam się z nim. To jak inteligentnie buduje zdanie i jak poprzez treść sarkastycznie się do nas zwraca raczej dzieci nie zrozumieją, a raczej starsi odbiorcy.

   Muszę również wspomnieć o tym jak świetnie ta pozycja jest wydana. Znajdziemy w niej przeróżne rysunki bohaterów, ilustracje przedstawiające daną sytuację, która dzieje się właśnie w momencie czytania książki. Na dodatek samo zakończenie wywołało u mnie wielki pytajnik na twarzy. Jestem jednocześnie zaintrygowana i podekscytowana na myśl o kontynuacji.

   "Alcatraz kontra bibliotekarze. Piasek Raszida" uwielbiam za humor, bohaterów, akcję i wszystko co zostało w tej książce przedstawione. Doskonale się przy niej bawiłam i dosłownie nie mogę doczekać się dalszych wydarzeń. Jestem ogromnie ciekawa jak potoczą się kolejne przygody Alcatraza i jego przyjaciół.

★★★★☆

~ Spóźniałem się na własną śmierć, jeszcze zanim się urodziłeś. Raz tak się spóźniłem na umówione spotkanie, że dotarłem tam, zanim wyszedłem.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu IUVI! :)